ای مقـام تو فـراتـر ز هـمه بـاورها            مـادر اهل یـقـیـن، سایـۀ بـالا سـرها

همه مدیـون تو هـسـتـند الهی مـادر            سایه ات کم نشود از سر این نوکرها

هر کسی واژۀ یا فاطمه را یاد گرفت            نشود تا به ابد بسته به رویش درها

ریشه در حرمت بسیار تو دارد بانو            احـترامی که گـرفـتـند همه مـادرها

برِکت داد به نـسل تو خـدای عـالـم            تا شود کـور دو چـشم همـۀ ابتـرها

قـبـلـۀ اُم بـنـیـنـی و ربـاب و زیـنب            الگوی قاسم و عباس و علی اکبرها

خاک پای حسنینت همه صاحب نفسان            به تو دارند ارادت همه پیـغـمبـرها

من ازین سوختنت پای علی فهمیدم            فـاطمه هست فـقط یاور بی یـاورها

پشت در یک تنه تو محشر کبری کردی            محسنت شد سپرت جای همه لشکرها

آتش لات و هبل بال و پرت را سوزاند            آب شد تا به ابد قلب عـلی محورها

نا خـود آگـاه شـود نـالـۀ ما وا امـاه            تا که مسمار ببـیـنـیم به روی درها

حرف مسمار شد و باز نفس بند آمد            باز هم لرزه نشسته به همه پیکرها

آنکه از مادر این قوم خجالت نکشید            الگوی شمر شده و خولی و خیره سرها